سال 1760 میلادی بود و فردی بنام John Spilsbury در شهر لندن مشغول فعالیت های نقشه کشی و حکاکی. وی پس از ترسیم یک نقشه از جهان بر روی چوب، توسط اره مویی برشهایی بر روی نقشه در حد فاصل مرزهای کشور ها ایجاد کرد، بطوری که هر قطعه شامل نقشه یک کشور بود. حاصل کار یک سرگمی آموزنده بود که بعنوان یک ابزار کمک آموزشی در رشته جغرافیا به کودکان انگلیسی کمک میکرد.

تا مدت ها ایده بریدن و چیدن تصاویر بعنوان روش و ابزاری کارآمد برای آموزش کودکان انگلستان مورد استفاده قرار می گرفت. اوایل قرن بیستم با اختراع تخته سه لایی و مقوا تولید پازل آسان شده و محصولات تولید شده به تمامی دنیا راه یافت.

امروزه ایجاد برش میان قطعات پازل توسط تیغه های بسیار تیز و بزرگ صورت می گیرد و سرعت و دقت در ایجاد برشها بسیار بهبود یافته است. در سالهای 1900 با تولید پازلهای مقوایی تولید کنندگان توانستند هزینه تولید را کاهش دهند بطوری که بهای پازل به 25 سنت کاهش یافت. روند استفاده از مقوا در تولید پازل در سالهای پس از جنگ جهانی دوم بدلیل کم شدن چوب، و افزایش بهای آن گسترش یافت.

دوران طلایی پازل از سالهای 1920 با تولید پازلهایی با مناظری زیبا از طبیعت و یا کپی آثار نقاشان بزرگ توسط کمپانی های انگلیسی و آمریکایی آغلز شد. این شرکتها انواع متنوعی از پازل تولید کردند.

تولید کنند گان به تولید پازلهایی با قطعات کوچک بسیار زیاد، حتی تا 200,000 قطعه نیز پرداختند. این پازلها که عموما می بایست توسط کار تیمی به پایان برسند ساعتها و روزهای لذت بخشی را برای شرکت کنندگان به ارمغان می آورند. امروزه چیدن پازلهای بزرگ یکی از روشهای موثر در کاهش استرس و افسردگی است.

مصارف آموزشی پازلها همچون گذشته ادامه دارد و استفاده از پازلهایی با طرح کشورها و یا استانهای آنها در آموزش جغرافیا بسیار موثر است. از پازل ها در آموزش حروف و جمله سازی نیز در سنین کودکی استفاده می گردد.

پازلها می توانند ساعاتی خوش و آموزنده تر از بسیاری شو های تلوزیونی و بازی های کامپیوتری فراهم آوردند و اعضای خانواده یا دوستان را برای ساعاتی متمادی دور هم گرد آورند. چیدن قطعات پازل همچون پر کردن جداول متقاطع کلمات در افراد ایجاد عادت نموده که البته عادتی خوشایند و سالم است.